Droomgedicht - Katja Logtenberg -Van der Werf

Haar dromen bleven achter in de verwoeste stad

Net als het lichaam van haar man, haar geliefde schat

Met al haar bezittingen in één grote tas,

Liep ze langs een ruïne, eens haar schoolklas

Och wat had ze als meisje prachtige dromen

Ze had nooit verwacht dat ze zo ver zou komen

Ze trouwde, werd moeder, maar ook advocaat

Wat was ze gelukkig, zoals dat soms gaat

Ze genoot volop van het leven

Totdat de bommen de grond onder haar voeten lieten beven

Niets was meer zoals het ooit was

Ze was niet meer het pienterste meisje uit de klas

Ze was gedwongen haar geliefde land te verlaten

En ze zou nooit meer met haar echtgenoot praten

Een barre tocht over land en zee

Haar oude dromen konden niet met haar mee

Uiteindelijk volgde veiligheid in een ander land

Op deze plek had ze met niemand een echte band

Zij kende de gewoontes niet

En in haar huisde een immens verdriet

Zij was echter een buitengewone vrouw

Die nooit zomaar opgeven zou

Ze leerde de taal en vond er een tweede thuis

Plukte wat bloemen voor in haar nieuwe huis

Dit land had andere regels en wetten

Dus haar carrière moest ze aan de kant zetten

Ze ademde diep, nam een hap koude lucht

En dacht weer terug aan haar barre vlucht

Ze was nu zo ver gekomen

Het was tijd voor nieuwe dromen

Een glimlach brak door op haar gezicht

En ze schreef een ontroerend gedicht

In haar net geleerde tweede taal

Ze kan het, zij kan het allemaal

Voor alle prachtige, moedige statushouders